Metallica
Afgelopen dinsdag een concert bezocht van de heavy metalband Metallica. Het voorprogramma dat zich ergens tussen 18.00 en 20.00 afspeelde was onmogelijk te halen. De dagrit Brussel die ik voor mijn werkgever uitvoerde verliep voorspoedig, maar mijn broer die ons zou halen vanaf huis had meer tijd nodig. Daarna reden we naar Amsterdam, de Arena was al in zicht, we bleken niet de enige bezoekers van die avond. De band begon rond 20.45, op Twitter sprak men van een matig begin. De mannen zagen er moe uit. Op zich niet vreemd als je op zesenvijftig jarige leeftijd nog zoiets presteert. Het irriteerde mij, dacht aan de oude fan's van vroeger. Uren in een rij voor het VVV kantoor en altijd tevreden. Nu zat er een nieuwe lichting die zich Metallica familie noemt, maar op sociale media klagen over de kwaliteit. Ik dacht aan een van mijn eerste bezoeken aan Metallica, begin 90. Met vrienden stonden redelijk vooraan bij het voorprogramma, maar nadat James en zijn mannen opkwamen verschoof het hele veld. In enkele seconden stond ik vijf rijen naar achteren. Bij dit concert in de Arena bijna dertig jaar later bekeek ik het veld vanaf de tribune. Er gebeurde niets, iedereen bleef netjes staan. De frontman was zichtbaar ouder geworden, toch was het weer een feest om er bij te zijn. Nothing else matters!