Brieven van Jaap
Hij is al jaren dood, van zijn uitvaart in Soest is er in mijn herinnering niet veel bewaard gebleven. Ja, mijn neef Thijs droeg een Iron maiden shirt (of vergelijkbaar) en een leren broek omdat hij toch iets zwarts wilde dragen. Jaap was voor velen een pracht mens, maar toen wist men nog niets van de brieven. Eigenlijk een voorloper op de hedendaagse blogs, maar dan voor zichzelf bedoeld. Jaap, de man die mijn tante Wietske zijn leven lang trouw bleef. Andere mannen zouden het als foltering zien, maar hij was bereid zijn eigen geluk op te geven om zich maar aan zijn woord te houden.
Maar hoe kom ik ineens op de brieven van Jaap? Er broeide iets in mijn gedachtegang, kerstkaarten krijgen wij van meerdere familieleden, maar we zenden niet terug. Ik dacht aan een nieuwjaarsgroet. Een brief die weken na het ruimen van de kaarten en de kerstboom op tafel komt te liggen. Een woord van Gilles. Waarom? Mmh, het begon nadat ik nog steeds een dankwoord aan mijn neef Edwin wilde schrijven. Misschien wat laat, omdat het feest waar wij zijn vijftigste verjaardag vierden al ruim een jaar daarvoor was geweest. Kom volgende zomer eens langs, hij en zijn lief Djarmila meenden het oprecht. Maar in een vorig blog liet ik al doorschemeren dat het dit jaar niet liep. Zijn volgende verjaardag was al geweest. Ineens kwam het in mij op om ook mijn andere neven een brief te schrijven. Neven, kleinzonen van opa met een band, maar wat kennen wij elkaar? Van sommige neven is er meer bekend bij mij. Een oude brief gericht aan ons, na het sterven van mijn vader gaf een extra impuls.
Ja, wij gingen meer om met de ouderen, leeftijd genoten of iets van die strekking. Krijgen mijn kinderen ook zo'n brief van mijn neef Peter of Erick na een vroegtijdig heengaan van mijn persoon? Jaap en Wietske kregen geen kinderen. Hij liet zijn brieven na aan de vinder, bij toeval een oom die hielp met het huis leeg ruimen. Een oom die altijd vol warmte over hem sprak, maar zelf de nodige toorn over zich voelde komen. De woorden kwamen soms hard aan. Jaap zag hoe zijn zwagers en schoonzusters op verschillende manieren hun kinderen, zijn neven en nichten opvoeding gaven. Perfect is het nergens, vooral niet als je het meet met je oude opvoeding uit begin twintigste eeuw. Van de eenentwintig kleinkinderen ben ik de middelste. Tien jongens, elf meisjes, waarvan de oudsten inmiddels zelf al opa en oma zijn. Ik zal ze eens schrijven. Gelukkig nieuwjaar.